Anne ayı iyi bir avcıdır. Bu bilgisini yavrusuna da aktarmak ister.

Balık avlarken bir iki yaşındaki yavru da annesinin yanındadır. Birlikte suya girerler…

Anne ayı balık yakalar, birlikte yerler.

Bu arada bir gelişme olur. Anne ayı, yakaladığı balığı ağzından suya düşürür, ancak balık ölüdür, yavru ayı onu hemen yakalar.

Bu oyun haftalarca sürer. Anne ayının ağzından düşürdüğü balık her defasında biraz daha canlıdır!... Yavru ayı yine de o balıkları yakalar !... 

Suya düşen balıklar her defasında daha canlıdır ama yavru ayı da her gün daha usta bir avcı olmaktadır…

Sonunda yavru ayı kendi başına balık yakalayacak kadar ustalaşır. Anne ayı bunu anlar. Artık ona balık vermez. 

Kendi artıklarından yemesini ve çevreden meyve toplamasını engeller. Yanına gelmek isterse ona vurur, taşlar kısacası yanından uzaklaştırır.

Yavru ayı aç kalır…

Bir gün aç, iki gün aç, üç gün aç, artık dayanamaz. Balık tutar. Balık tutmanın aslında çok zor olmadığını anlar. Balık tutmaya devam eder.

Anne ayı çok mutludur. Yavrusuna balık tutmasını öğretmiştir.

(*)Alıntıdır.

                                         *   *   *

Biz insanların gerek doğadan gerekse diğer canlılardan öğrenecek çok şeyimiz var. Asıl merhametin ve şefkatin her istenileni yerine getirmek olmayıp; süreçte yapılması gerekenleri yapmak, katkının ölçüsünü ve dengesini iyi hesaplamak ve bu şekilde gerçek yararı elde etmek olduğu bu hikayede çok iyi gösterilmiş.